U heeft volledig gefaald in de opvoeding van uw kind, uw kind is gevallen tijdens het voetballen en heeft zijn been gebroken.
Geschrokken belt u met het wijkteam
“Mijn zoon heeft snel hulp nodig”
“Natuurlijk mevrouw, helaas hebben we pas over 2 weken tijd voor een keukentafelgesprek”
“Nou dat duurt wel lang, krijgt hij dan wel snel de zorg die hij nodig heeft?”
“Natuurlijk, nadat we tijdens het keukentafelgesprek een inventarisatie gemaakt hebben van de benodigde hulp, gaan we snel een aanvraag doen”
“Hoezo een aanvraag doen?”
“Nou mevrouw, we moeten eerst alles in kaart brengen hoe uw gezin functioneerd en hoe uw kind het op school doet en of er nog andere problemen meespelen”
“Maar hij heeft toch alleen zijn been gebroken, denk ik, moet er dan niet eerst een foto worden gemaakt en eventueel gips. Verder gaat alles goed met hem en ons gezin”
“Tja mevrouw die conclusie kunnen we nu nog niet trekken, pas als we alle informatie hebben kunnen we kijken of het nodig is dat er een foto kan worden gemaakt en of er gips nodig is. Bovendien moet er ook bekeken worden of er geen opvoedcusrsus nodig is. En dan moeten we kijken in hoeverre u en uw omgeving het zelf kunnen oplossen.”
“Hoezo zelf oplossen? Ik kan zelf toch geen röntgenfoto maken of gips aanlegggen.”
“Heb een beetje vertrouwen mevrouw, u en uw omgeving kunnen vaak meer dan u zelf denkt. Als u verder geen vragen heeft zie ik u over 2 weken.”
“Maar… wat moet ik ondertussen, mijn zoon heeft erge pijn, ik denk toch echt dat u sneller moet komen”
“Helaas mevrouw, dat is niet mogelijk, en als hij er echt heel veel last van heeft kunt u natuurlijk altijd nog een paracetamolletje geven.”
2 dagen later arriveert er in de post een dikke enveloppe met een briefje eraan vastgeniet:
“Wilt u deze formulieren alvast zo volledig mogelijk invullen, voor ons keukentafelgesprek?”
U raakt een beetje in de war…. dat zijn wel heel veel formulieren en ze willen wel heel veel informatie. Buiten alle Bsn nummers van alle gezinsleden willen ze bijvoorbeeld ook toestemming om met de leerkracht en de huisarts te gaan praten, willen ze uw zoon zijn complete schooldossier inzien en ook zijn complete medische dossier. Ook willen ze weten of uzelf en uw man, financiele problemen hebben of verslavingen.”
U besluit om toch maar even nog een keer te bellen met het wijkteam:
“Met wie heeft u een afspraak mevrouw?”
“nou het is geen inhoudelijke vraag, ik heb alleen een vraag over de formulieren”
“Daar heeft u nu juist een contactpersoon voor, dan heeft u fijn met maar 1 persoon te maken en die regelt alles voor u en beantwoord uw vragen”
“Nou oké denk ik, kun u me dan doorverbinden?”
“Oh maar die werkt nooit op woensdag en donderdag, zal ik haar vragen om u vrijdag terug te bellen?”
Vrijdag
“Hallo, ik hoorde van mijn collega dat u een vraag had?”
“Ja, dank U wel voor het terugbellen, ik had een vraag over de formulieren, dat is wel heel erg veel informatie om in te vullen, is dat echt allemaal nodig?”
“Vervelend genoeg is dat echt allemaal nodig”
“Maar volledige dossiers is dat niet een beetje overdreven?”
“Nou begrijpt u, we moeten echt alles onderzoeken, om tot een goede hulpvraag te komen”
“Maar ik wil alleen dat er een foto wordt gemaakt van mijn zoon zijn been en dat er gips omheen gaat”
“Vult u maar gewoon de formulieren in en dan spreek ik u volgende week”
Het keukentafelgesprek
U heeft netjes alle formulieren ingevuld en wacht geduldig op de mevrouw van het wijkteam. U heeft uw hele huis opgeruimd en uw zoon ligt op de bank met een dekentje. Daar klinkt de deurbel.
U gaat samen met de mevrouw van het wijkteam aan de keukentafel zitten waar u de koffie al klaar heeft staan.
“Vertelt u eens, hoe komt het eigenlijk dat uw zoon een ongelukje heeft gehad?”
“Nou hij was aan het voetballen op het veldje en toen is hij gevallen”
“Zo, hij mocht van u op een veldje voetballen? Zonder dat u erbij was? Mag hij dat wel vaker?”
“Ja hoor, dat gaat altijd goed”
“Nou ja, tot nu dan, voor een jongen van die leeftijd hoort er wel gewoon iemand toezicht te houden, maar daar kunnen we het dan later wel over hebben bij de opvoedondersteuning”
“???? Maar hoezo opvoedondersteuning? Als ik erbij had gestaan was hij toch ook gewoon gevallen, dat ligt toch niet aan mijn opvoedingsvaardigheden?”
“Mag ik uw zoon even zien, dan kunnen we even naar zijn been kijken of daar iets voor nodig is”
U loopt samen naar de bank, waar uw zoon op zijn ipad een spelletje aan het spelen is.
“Nou ik geloof dat het wel mee valt, hij ligt heerlijk een spelletje te spelen en ziet er niet uit alsof hij pijn heeft”
“tJa, hij krijgt paracetamol voor de pijn, maar hiij kan niet op zijn been staan”
“Nou dat zullen we even bekijken,” “kun je even voor me opstaan?”
Met veel steun en moeite gaat uw zoon even staan op 1 been.
“Kun je even op 2 benen gaan staan”
Uw zoon, begrijpelijk, weigert want dat doet heel erg veel pijn.
Uitkomst 1
Uw krijgt een besluit van de gemeente waarin staat dat de foto en gips niet worden toegewezen omdat zoon niet heeft meegewerkt aan het onderzoek. Wel wordt er een opvoedcursus toegewezen.
Uitkomst 2
U krijgt een besluit van de gemeente waarin de foto en eventueel gips worden toegewezen. En u krijgt een opvoedcursus.
In elke uitkomst kan iedereen raden dat dit niet goed afloopt voor uw zoon zijn been. En dat door deze wijze van indiceren van zorg er voor zorgt dat de zorgkosten veel hoger zijn en dat het resultaat misschien een blijvende invaliditeit met zich meebrengt.
Toch doen we dit iedere dag voor kinderen met een psychisch probleem, waarvan bij veel van deze psychische aandoeningen het wetenschappelijk bewezen is dat hoe sneller er behandeld wordt, hoe sneller de problemen verdwijnen en hoe minder kans er is op herhaling.
Waarom hebben kinderen met een psychische kwetsbaarheid minder recht op goede zorg dan kinderen met een lichamelijke kwetsbaarheid?
Waarom wordt het geaccepteerd dat voor een kind met psychische kwetsbaarheid de wachtlijsten maandenlang zijn? voorop gesteld dat je al de juiste hulp kunt vinden…
Realiteit
2 weken geleden heeft onze levensloopbegeleider gebeld met de gemeente, waar hij zijn zorgen uitsprak over ons gezin, dat het nu wel rap slechter gaat met de kinderen en dat er nu toch echt snel passende zorg moest komen.
Reactie van jeugdteammedewerker:
“Ik kan niet inhoudelijk op de zaak in gaan, want het is nu juridisch”
En maar volhouden
Het kind staat centraal…..