Wederom discussie in de media of adhd medicatie nou wel veilig is en of je eigenlijk wel medicatie moet geven. Daar heb ik natuurlijk al een keer over geschreven. Klikkerdeklik.

Misschien dat het mensen helpt als ik eens op een rijtje zet wat we allemaal geprobeerd en gedaan hebben voor de medicatie.

Voor het gemak maar even zoonlief genomen, maar dezelfde trajecten hebben we doorlopen met dochterlief 1 (bezig met cognitieve gedragstherapie) en dochterlief 2 (gaat beginnen met naschoolse groepsbehandeling) Dus het onderstaande mag je x3 doen.

Zoonlief werd geboren in 2000, ons eerste kind. Omdat je geen vergelijkingsmateriaal hebt is natuurlijk alles normaal, het constante huilen als hij niet tegen mij aan lag, niet willen liggen, niet willen slapen. En later de fles weigeren, en gepureerd voedsel was ook niet goed. Maar goed ik had hem gewoon altijd bij me en op pap en broodkorsten word je ook groot.

Hij had behoorlijke driftbuien waarbij alles door de kamer vloog en hij nergens meer op reageerde, dat werd nog erger toen dochterlief 1 werd geboren en daarna dochterlief 2. Toen hij drie was ging hij voor het eerst naar de peuterspeelzaal, rampzalig want hij wilde niet zonder mij.

Uiteindelijk op de kleuterschool werd ik de eerste week al gebeld.
Hij loopt motorisch en logopedisch ver achter, was de boodschap.

Dan ga je een traject in.

Voor zijn motoriek heeft hij Césartherapie gehad van 4 jaar tot nu, eens in de week met periodes van drie tot 6 maanden niet omdat hij het soms natuurlijk gewoon helemaal zat is.

Voor zijn spraak/taal heeft hij logopedie gehad van 4 tot 9 jaar eens in de week, doorlopend. Hij ging met 9 jaar naar het speciaal onderwijs cluster 2 en daar krijgt hij nog steeds 2 keer in de week logopedie, 1 keer alleen, en 1 keer in groepsverband.

Ook voor zijn taal heeft hij met 7 jaar het spraak/taal ambulatorium doorlopen bij Kentalis, een zeer intensieve vorm van therapieën helemaal afgestemd op wat hij nodig had.

Wij als ouders hebben aansluiten bij Kentalis een lange Hanencursus gedaan, een communicatiecursus voor kinderen van 0-7, in combinatie met een videotraining, om zijn agressie en onvermogen om te kunnen communiceren in kaart te brengen. (Tegelijkertijd ook voor dochterlief 1 met dezelfde problematiek)

Aansluitend hebben we 4 jaar gezinsbegeleiding gehad ook vanuit Kentalis. Daarna tot aan nu systeemtherapie voor manlief en mij, een andere vorm van ouderbegeleiding binnen kentalis.

Zoonlief heeft een TOM 1 cursus gevolgd bij Kentalis toen hij bijna 10 was. Een jaar traject waarbij ze eerst in kaart brengen hoe hij reageert op bepaalde situaties en waar zijn struikelblokken zitten. Dan worden ze geplaatst in groepjes van 2-3 kinderen die ze bij elkaar matchen, begeleid door 2 therapeuten en wordt er gewerkt aan het herkennen van emoties en hoe je contact moet leggen op een goede manier.

Omdat er geen enkele vooruitgang werd gezien na de TOM 1 training werd ons te kennen gegeven dat hij het waarschijnlijk nooit zou leren.

Omdat wij zagen dat hij een half jaar daarna wat dingetjes kon benoemen hebben we nog een keer overlegd met Kentalis en hem nog een keer de TOM 1 laten doen in een duo setting. Nu kwam het beter binnen omdat hij precies wist wat er ging gebeuren en wat er van hem werd verwacht.

Inmiddels was zijn agressieve gedrag een hoop verminderd, hij beet zijn zusjes niet meer tot bloedens toe, gooide deuren niet meer uit de sponning en we hebben al tijden geen ruit hoeven te vervangen of een nieuwe voordeur erin te zetten.
Door thuis toe te passen wat we geleerd hadden: heel duidelijk zijn, gebaren te hebben voor letterlijke taal en voor een grapje zodat ze snappen dat je ze niet pest.
Dagplanningen, picto’s, logeerweekeinden zodat hij leerde dat het ergens anders ook veilig is, en vooral heel veel structuur en als moeder altijd geduld, rustig blijven, niet boos worden want daarmee wordt de onduidelijkheid erger. En ook belangrijk alles voor hem benoemen en praten over wat er gebeurde en hoe je dingen anders zou kunnen oplossen.

Op het moment dat hij naar het VSO ging, ging het alsnog erg fout, hij trok zich steeds verder terug, alleen maar huilen, heel erg moe, zeer kort lontje. Hij verviel weer in zijn oude gedrag.

Dit was het moment waarop we de vraag kregen van onze behandelcoördinator bij Kentalis of we weleens aan medicatie hadden gedacht in combinatie met cognitieve gedragstherapie.

Ruim 8 jaar na het begin van het traject….. Hoezo snel medicatie voorschrijven….

Voordat zoonlief medicatie nam zag het ochtendritueel er zo uit:

“Wat moet je nu doen?” Geen reactie.

“Kijk eens op het lijstje wat je als eerste moet doen.” Zoonlief blijft bezig met het porren van dochterlief 2.

Even aanraken, contact leggen en zijn handen weghouden bij dochterlief 2 en dan merken dat zijn benen meteen beginnen te bewegen op het moment dat je zijn handen stilhoud, deze keer tegen de benen aan van dochterlief 1. Die natuurlijk flink protesteert en terugschopt. Ah contact nog een keer “kijk op lijstje”

“Tandenpoetsen” terwijl hij naar de trap loopt komt hij hondlief 1 tegen, even aaien, hondlief 1 wil wel even spelen. Gillend en kraaiend als een kleuter van 4 achter hondlief 1 aan.

“Nee naar boven!” Door al het gegil hoort hij me niet, dus ernaartoe lopen, contact maken en nog een keer “tandenpoetsen boven”

Zoonlief loopt naar boven en als ik na een minuut of tien hem nog niet beneden zie ga ik maar even boven kijken. Zoonlief is een donald duck tegen gekomen en zit op de grond te lezen.

“Heb je al tanden gepoetst.” “Oja” nee dus. Erbij blijven staan terwijl hij poets en hem mee naar beneden begeleiden. En dan komt hij natuurlijk weer hondlief 1 tegen die nog steeds wel wil spelen.

Ondertussen heb ik zijn brood klaar gemaakt, jas en schoenen klaar gezet, ds klaargelegd en zijn tas ingepakt.

Schoenen aan doen is nog steeds niet gelukt omdat hij weer afgeleid wordt deze keer door de ventilator… Aan, uit, aan, uit.
Ik neem hem mee naar de stoel en strik maar even snel zijn veters, want dat blijft een heikel punt.

Net op tijd klaar voor het busje….

Realiteit
Nu met medicatie is hij makkelijker te bereiken, heeft hij minder sturing nodig en werkt hij zijn ochtendritueel lijstje bijna zelfstandig af, ik moet hem alleen nog aansturen als hij zijn medicatie is vergeten in te nemen. Hij smeert zelf zijn brood, pakt zelf zijn tas in en strikt zelf zijn schoenen. En in het voorbijgaan krijgt hondlief 1 gewoon een aai.

De medicatie is goed voor zijn zelfbeeld, zelfstandigheid en zijn zelfvertrouwen, hij voelt beter aan wanneer hij iets wel of niet kan en wanneer hij overprikkeld raakt, al is die overprikkeling ook minder geworden. We kunnen beter samen over zijn gedrag en emoties praten en voor het eerst kan hij zelf onder woorden brengen wat hij bedoeld, want ook zijn spraak/taal problemen verminderen als hij medicatie heeft ingenomen.

Maar ik begrijp uit de mediaberichten dat ik een hele slechte en luie moeder ben omdat ik mijn kind medicatie geef…..