Nog anderhalve maand en dan heb ik alleen nog maar tieners in huis…. Voelt vreemd, wat is de tijd snel gegaan.

Ik zie zoonlief nog liggen in zijn bedje, een speen in de mond en een speen in iedere hand, wat was ik blij dat avent toen van die lichtgevende spenen had. Dat heeft me heel veel zoeken bespaard.

Twee jaar later zie ik hem in zijn slaapzak op en neer springend in zijn bed, kijkend uit het raam: “vrachtautowagen, vrachtautowagen” zijn eerste woord voor papa die in de vrachtwagen voorbij komt rijden. Heb me er later altijd over verbaasd dat hij het kon uitspreken gezien zijn spraak-taal stoornis.

Weer twee jaar later zie ik hem voor het eerst op de eerste trede van het klimrek staan bij de cesartherapie, wat waren we allemaal trots dat hij zijn hoogtevrees aan het overwinnen was.

Weer twee jaar later zie ik hem alleen op het schoolplein staan, handen tegen zijn oren, hoofd omlaag en maar wiegen. Om de zoveel minuten komt er weer een kind voorbij dat hem een duw geeft en lachend weg loopt. En zoonlief sluit zich alleen maar verder in zichzelf op.

Weer twee jaar later zie ik zoonlief met dochterlief 1 hand in hand naar buiten lopen. “Als ze je weer pesten dan ram ik erop” hoor ik dochterlief 1 zeggen. Mijn hart smelt, hij heeft jaren niet meer buiten durven spelen maar samen met zijn zus durft hij het wel aan.

Weer twee jaar verder zit hij eindelijk op zijn plek in het speciaal onderwijs, het heeft een jaar geduurd voor hij gewend was en voordat hij durfde te praten in de klas. Nu krijgen we te horen van zijn meester dat hij ook wel eens mag op houden met praten.

Weer twee jaar verder zie ik hem staan op het podium tijdens de afscheidsmusical, met zijn rug naar het publiek, maar ik hoor zijn stem tussen alle andere kinderen heerlijk hard meezingen, uit de maat en ik kan de melodie niet volgen maar hij zingt mee. Trots.

Weer twee jaar later zie ik hem in wielren kleding naar beneden komen. Hij had een opmerking gemaakt tijdens het kijken naar de tour de france dat hij eigenlijk wel benieuwd was hoe je op een wielren fiets zit.
Zijn begeleider zat naast hem en greep meteen de kans ” ik heb er nog eentje staan en daar pas jij best op, zal ik m een keer meenemen?” Vervolgens zijn ze de rest van de zomervakantie iedere dag samen gaan fietsen.

Realiteit
Hij is in het laatste weekend van de zomervakantie hard gevallen met zijn fiets, heuvelaf schrok hij van een drempeltje en kneep hard in zijn voorrem. Toen ik zijn begeleider en hem ging ophalen met de auto, vond ik ze gezellig kletsend aan de rand van de weg. Hij was wel geschrokken van de val zei hij en hij had ook eventjes gehuild want het deed wel pijn.

Heel trots zei hij hierna: “Maar nu ik gevallen ben, ben ik pas een echte wielrenner hè mam?”

Ook kleine jongens worden groot….