Afgelopen week toch maar eens naar de huisarts geweest, 2 weken daarvoor was hondlief 1 met een noodvaart tegen mijn oog aangelopen met haar kop. Wat resulteerde in een prachtig blauw oog, maar na 2 weken nog hoofdpijn en wat wazig zicht met dat oog dus manlief vond dat het tijd werd om het even te laten checken.

Mijn eigen huisarts was er niet, en ik weet dat ik dan eigenlijk gewoon niet moet gaan en moet wachten tot hij er is, niet bij stil gestaan, dus ik moest bij de vervanger komen.

Ik vertelde netjes puntsgewijs wat er was gebeurd en wat ik had gedaan en waar ik nu nog last van had.

“Komt u maar even staan” dus ik sta op.

“Nee hier graag” hij wijst nergens heen dus blijf ik een beetje besluiteloos staan.

Hij begint wat ongedurig met zijn handen te zwaaien “ja hier”.

Ik vermoed dat hij bedoeld dat ik voor hem moet komen staan, want hij staat te zwaaien met zo’n ooglampje. Dus ik kom voor hem staan.
Zonder iets te zeggen schijnt hij meteen met het lampje in mijn linker en dan in mijn rechteroog.
Mijn ogen zijn behoorlijk lichtgevoelig en dit was dan ook wel erg vervelend op zijn zachts gezegd. Blijkbaar reageerde ik wat heftiger dan andere patiënten, want hij vroeg of ik daar last van had….. Doh.

“Ga daar maar even staan”
Wederom zonder gebaar erbij en zonder te vertellen wat er ging gebeuren, hoe moet ik dan weten waar ik moet gaan staan?
Vervolgens geeft hij me een duwtje richting de deur en zegt “hier zo” hij loopt de andere kant op en ik vraag me af waarom ik naar een deur moet kijken….

“Leg uw hand maar even op het linker oog en lees u maar even voor” ik stond nog steeds naar de deur te kijken, bij mezelf denkend “wat moet ik dan voorlezen?”

“Nee, hier” aangezien ik hem niet zie, draai ik me om en zie dat hij naar een kaart wijst met rondjes met een opening erin. Ik ga er maar even van uit dat het de bedoeling is dat ik hem vertel waar de opening zit van het rondje wat hij aanwijst…. Mijn veronderstelling is juist en in een rap tempo wijst hij de rondjes aan….

“Nou mevrouw, met uw zicht is niks mis, u heeft een zicht van 125% met allebei de ogen.”

Voor ik het in de gaten heb heb ik de arts al verteld dat dat niet kan…. Je hebt maar 100% en meer kan niet….
“U bedoelt dat ik 25% beter zicht heb dan het gemiddelde?”

Op dit punt gekomen begon ik me steeds onrustiger te voelen, en volgens mij had de huisarts er ook geen zin meer in.

Hij zet twee passen en komt voor me staan en duwt zonder iets te zeggen zijn vingers tegen mijn oogkas aan. Ik deins terug maar daar trekt hij zich niks van aan.

“Doet dit pijn, en dit?”
Wat bedoel hij daar nou weer mee? Voelt het vervelend, krijg je een neiging om te meppen als er iemand aankomt? Op een schaal van 1 tot 10… Of moet ik maar gewoon net zo onduidelijk terug praten, ja het doet pijn. Als dat niet zo was had ik hier niet gestaan….

Hij draait zich om en loopt naar zijn bureau en gaat zitten. Ik sta nog midden in de behandelkamer.
“Ga maar zitten hoor”.
“Nou er is niks gebroken, want het doet niet genoeg pijn, misschien zit er een scheurtje in je oogkas maar daar doen we verder toch niks aan en die hoofdpijn, tja u zult wel een hersenschudding hebben en de hoofdpijn zal nog wel een week of vier duren”.

Ik leg nog uit dat ik een hoge pijngrens heb en daarop volgt het welbekende minzame lachje. Dat is iets wat je niet over jezelf mag zeggen… Zucht.
Ik leg nog maar een keer uit, “ik heb autisme, mijn prikkelverwerking verloopt anders, wat voor mij inhoudt dat soms de pijnprikkels niet doorkomen”.

“Ja hoor mevrouw. Het is al heel goed dat u 2 weken heeft gewacht voordat u kwam, maar eigenlijk was het niet nodig, ik kan u natuurlijk wel wat sterkere pijnstillers voorschrijven, maar ik zie dat u al flink wat heftige medicatie slikt, dus eigenlijk ben ik daar niet zo voor”.

Weer iemand die niet luistert, daar wordt je toch wel moe van, ik wil eigenlijk maar één ding en dat is zo snel mogelijk weg.

“Dat hoeft niet want een paracetamol werkt goed genoeg”

“Nou mevrouw, bent u zo genoeg gerust gesteld?”

Met verbazing keek ik hem aan, “uh, ik was helemaal niet bezorgd…”

“Maar waarom komt u dan?”

“Tja, ik moest van manlief, die vond het te lang duren en wilde hebben dat ik het na liet kijken”

Realiteit
Buiten dat dit een vervelende ervaring was, heeft dit ook consequenties voor de rest van de week.
De onrust wordt zo groot, dat ik niet meer tot rust kan komen. De plek waar de arts een duwtje geeft, brandt de hele middag na.
En zelfs de zonnebril helpt niet tegen het zonlicht, mijn ogen blijven pijn doen. En de lichtflitsen helpen ook niet echt mee.

In mijn hoofd blijft het malen of de botte reactie van de arts aan mijn houding ligt. Zoals gebruikelijk bespreek ik dit soort situaties na met manlief of vriendinlief. Die hebben een betere kijk op sociale interactie.

Hun conclusie: de arts was denigrerend naar jou toe, nam je niet serieus en heeft niet de moeite genomen om het dossier te lezen en daarop zijn gedrag aan te passen.

Mijn conclusie: ik ga alleen nog naar mijn eigen huisarts voor dit soort dingen. En toch ook maar even melden bij de praktijk dat dit een heel vervelende ervaring is geweest, die niet nodig was.

Denk dat ik dat nog het moeilijkst te accepteren vind…..