Gek.

Anderhalf jaar geleden had ik een goedlopend bedrijf waar ik mijn ziel en zaligheid in kwijt kon. Ik voelde me wat moe en het was wel erg druk geweest met beurzen en met de zorg voor de kinderen.

Maar ja…. Ik was altijd wat moe en druk was het ook altijd, ik begon wel te merken dat ik steeds minder zin had, steeds minder kon genieten van dingen.
Werken voor tijdschriften was ik twee jaar daarvoor al mee opgehouden omdat ik het niet meer kreeg geregeld binnen de deadlines en ik nog onrustiger en gestrest werd van de druk.

De zorg rondom de kinderen neemt steeds meer toe naarmate ze ouder worden. Trainingen, therapieën, gesprekken met behandelaren en school.

Onderzoek hier, onderzoek daar en tussen alle bedrijven door proberen om alles draaiende te houden.

Mijn vermoeidheid nam toe, werken voor mijn bedrijf deed ik al niet meer, al noemde ik het toen ‘even wat rustiger aandoen’.
Begin november dacht ik, ik neem vrij tot na de kerstvakantie. Want werken was al lang geen optie meer. Om de haverklap viel ik in slaap.

’s Ochtends op staan om te zorgen dat de kinderen naar school kunnen en dan weer terug naar bed. Slapen tot 11 uur en dan nog moe zijn. Alleen de dingen doen die echt moeten en vervolgens weer slapen. Uit je bed komen om te koken en eten en om half tien weer in je bed….. slapen.

Ach ik ben vast gewoon een beetje oververmoeid, en…. Waarschijnlijk heeft mijn lichaam gewoon wat extra rust nodig.
Maar het ging niet over.

De onrust nam toe want in het begin van het jaar zijn de belangrijkste beurzen en hoe moet ik in vredesnaam die dagen doorkomen als het me thuis al niet lukt. Met veel verdriet besloten om de beurzen af te zeggen. Opluchting de stress en onrust werd even minder.

Maar de moeheid bleef….

Tijdens een nabespreking van de therapie van zoonlief hadden we het erover dat hij zo lekker in zijn vel zat. Tja een extra aangepast schema op school, de medicatie die goed is afgesteld. “En” zei ik, “ik ben natuurlijk al sinds november thuis, wat zoonlief heerlijk vind want nou hoeft hij zich niet druk te maken over waar ik ben”.
Waarop de behandelcoördinator reageerde met hoe knap ze het van me vond dat ik was gestopt met werken om er meer te zijn voor de kinderen…..

Natuurlijk weet ik best dat ze het niet zo bedoelde als dat ik het oppakte. Verstandelijk dan.
Maar boos ben ik geweest…. Zo boos.
Ik wilde niet stoppen met mijn bedrijf, die keus heb ik niet genomen….
Die keus is me opgedrongen omdat mijn lichaam me in de steek liet.

Realiteit
Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder, 2 diagnoses, begeleiding, therapie en medicijnen dit keer voor mezelf, maken duidelijk dat ik veel te veel van mezelf gevraagd heb met een burnout als gevolg.

En mijn bedrijf? Ik weet het niet….. Ik begin nu te leren dankzij de diagnoses dat ik niet zo ver over mijn grenzen heen moet gaan. Dat ik sommige dingen niet kan ook al wil ik het nog zo graag en dat ik moet leren om dat los te laten.