“Zeg schat….. Dat schrijven hè, wordt dat nu je nieuwe preoccupatie of je nieuwe obsessie?”

Manlief weet waar hij het over heeft, met een preoccupatie gaat het gewone leven nog door, met een obsessie niet…

Een preoccupatie is iets wat echt bij autisme hoort, het vervuld een functie, namelijk jezelf kunnen ontspannen, door iets te doen wat je fijn vind, het zorgt ervoor dat je je prettig voelt.
Maar goed het staat natuurlijk niet voor niks genoemd tussen de kenmerken van autisme. Dus er zit in ieder geval voor de omgeving een vervelend kantje aan.
Wat in mijn geval wil zeggen dat ik alles om mij heen vergeet. Ik vergeet te eten, naar de wc te gaan (zijn zowiezo prikkels die ik moeilijk herken) te koken, honden uit te laten, kinderen eten te geven….

Maar in geval van een preoccupatie ben ik er nog uit te halen, en vaak ben ik dan ook heel relaxed omdat ik wat overprikkeling kwijt ben. Je zult wel echt contact moeten maken want gewoon roepen hoor ik niet. Als je me aanraakt voelt het ook alsof je me wakker maakt.

Een obsessie daar en tegen is niet leuk…. Het geeft in het begin een zelfde soort gevoel als een preoccupatie maar dat veranderd al snel, binnen no time kun je alleen maar aan je obsessie denken, je droomt ervan, je gaat er mee naar bed en staat er mee op.
Je bent niet meer aanspreekbaar, en als je praat dan kan dat alleen over je obsessie. Je raakt verschrikkelijk geïrriteerd als je wordt afgeleid, zoals kinderen die melden dat ze honger hebben.
Uiteindelijk gaat een obsessie over maar van te voren weet je nooit hoelang dat duurt.

Mijn laatste obsessie duurde bijna 6 weken. En geloof me dan ben ik geen prettig gezelschap (tenzij je natuurlijk meepraat over mijn obsessie)

Het vervelende hiervan is dat ik merk dat ik geobsedeerd ben maar ik kan het niet helpen, ik weet dat ik mijn gezin hiermee extra belast. En toch kan ik het niet stoppen. Ik heb er geen enkele controle over.

Hoe het dan over gaat….

Op een gegeven moment zwakt het af, meestal als ik alles heb gelezen wat erover te vinden is en daarna een vervolgstap heb gezet. Dan wordt het echt en lukt het me om het los te kunnen laten. Met veel moeite, dat wel.

Hoewel we binnen ons gezin allemaal autisme hebben (manlief alleen niet officieel) ben ik de enige met dit soort obsessies, al vind dochterlief 1 het wel fijn om een beetje mee te gaan in mijn obsessies.

Preoccupaties daar en tegen zijn er in dit huishouden genoeg….

Realiteit
Dit was overigens naar aanleiding van een gesprek met mijn psychiater, waar ik een beetje tegenstribbelend vertelde dat ik zo’n last had van een obsessie. Hij zei toen: “goh ik ken genoeg autisten die dat heerlijk vinden”.

Hierdoor bedacht ik me dat misschien ik dan wel een verschil maak tussen obsessie en preoccupatie maar dat de meeste mensen dat blijkbaar niet doen, inclusief mijn psychiater.

Voer voor de volgende sessie….