Naar aanleiding van een goed artikel over autisme, zag ik op facebook en twitter geen reacties verschijnen over het artikel zelf maar alleen over het gebruik van het woord ‘autist’ en hoe schandalig dat het was dat de schrijver die term gebruikte.
Nou heb ik me daar al vaker over verbaasd, dat mensen die eigenlijk het hetzelfde doel nastreven, dan lopen te ruziën over woordgebruik.

Nieuwsgierig ben ik het maar eens gaan navragen aan mijn gezinsleden.

Ik:
Ik ben autistisch, want ik word ermee geboren en ga ermee dood, en in de tussentijd leer ik ermee omgaan.
Ik heb geen autisme, wat dat insinueert alsof het iets is wat overgaat, net zoals je griep hebt of een blindedarmontsteking.
Ik ben niet mijn autisme, ik ben Marleen.

Zoonlief:
Ik ben autistisch.
Ik heb geen autisme, want dat klinkt niet zo ernstig, alsof je verkouden bent.

Dochterlief 1:
Ik heb autisme want: Je kunt je autistisch gedragen zonder dat je autisme hebt.
Als je autisme hebt hoef je je niet persé autistisch te gedragen. (Ze is pas 12….)

Dochterlief 2:
Ik heb autisme want ik kan autistisch niet uitspreken.

Manlief:
Je hebt autisme, want als je autistisch bent dan klinkt dat alsof je niet meer bent dan je autisme.
Jij bent Marleen en hebt autisme.

Realiteit
Één gezin, vijf verschillende antwoorden.
Misschien moeten we ons niet zo aangevallen voelen over hoe anderen de termen autisme, autist of autistisch gebruiken.
Iedereen heeft zijn eigen gevoelsmatige of beredeneerde waarheid….

Maar we willen allemaal hetzelfde:

Begrip, erkenning, herkenning van het autisme bij jezelf, je partner of je kinderen en daarvoor zal autisme in al haar facetten bekender moeten worden bij het grote publiek.

Nu ben ik natuurlijk wel benieuwd:
Wat heeft jullie voorkeur en waarom?