Gisteren was ik bij de thuiszitterstop.
Inspirerende gesprekken, gemotiveerde mensen uit zorg, onderwijs en beleid.
Hoe kan het beter?

Een van de tips heb ik meteen meegenomen naar het (zoveelste) indicatie gesprek voor pgb voor de kinderen.

Een foto van de kinderen op de tafel, zodat iedereen ziet om wie het gaat.
De vorige beschikkingen van de kinderen, waar nog steeds een bezwaar tegen loopt, loopt af op 31 maart, dus, tijd voor een herindicatie.
Het eerste gesprek hadden we vorige week al gehad, en ik had huiswerk meegekregen, dat alle formulieren en begeleidingsplannen voor dit gesprek af moest zijn.
Deze keer 2 vriendelijk gezinscoaches, die samen de 3 aanvragen gaan doen.
Centraal natuurlijk: wat behoort tot het normale opvoedpakket wat je als ouder hoort te doen, en wat niet?

Daar valt natuurlijk over te discussiëren, prima.

Maar wat me iedere keer weer opvalt is hoe anderen hun eigen norm toepassen of iets wel of niet wenselijk of normaal is.

Voorbeeldje:

In begeleidingsplan van zoonlief staat dat hij aangestuurd moet worden met douchen, hij is bijna 17. Tja dat vonden ze eigenlijk geen bovenouderlijke zorg omdat hun pubers ook niet willen douchen.

Oordeel klaar, want dat moeten zij als moeders ook doen.

Wat er gevraagd had moeten worden, zijn dingen zoals: “pubert hij al?”, ipv zelf in te vullen dat een jongen van bijna 17 natuurlijkt pubert. En misschien ook handig om te vragen waarom wij en hij het als een begeleidingspunt zien.

Er wordt volkomen voorbij gegaan aan het feit dat hij een ontwikkelingsachterstand heeft, dat hij structuren en routines moet blijven oefenen om vaardigheden in te slijpen èn om ze te behouden.
Die gewone puber, gaat na zijn pubertijd gewoon weer onder de douche, uit zichzelf omdat een vriendinnetje heeft gezegd dat hij anders stinkt.
Als iemand tegen zoonlief zegt dat hij stinkt, dan neemt hij dat voor waar aan en doet daar verder niets mee, waarom zou hij ook? “Je stinkt” is een mededeling. Daar hangt voor hem geen handeling of gedachte aan vast. En het is juist die koppeling die hij niet kan maken.

“Je stinkt, je moet nu gaan douchen, haren wassen en daarna schone kleren aan” lekker concreet, daar kan hij wat mee.
Overigens merk ik als 42-jarige, dat ik de koppeling mededeling–>gedachte–>handeling ook nog steeds niet leg.

En wat natuurlijk nog steeds lastig is voor de gezinscoaches, is een moeder die wet en regelgeving kent.

Dus er toch maar even op gewezen dat ze niet bij de andere kinderen uren mogen schrappen omdat ik die uren besteedt aan zoonlief. Zorgaanvragen zijn individueel, en zorguren moeten per kind vastgesteld worden. Als dan blijkt dat ik en pgb-er niet alle uren kunnen invullen. Dan houdt dat in dat er een 3de pgb-er nodig is. Niet een mindering in zorguren!

Uiteindelijk was de conclusie dat ik niks te vragen heb aan de gezinscoaches over de opvoeding van de kinderen. En dat de begeleidingsplannen moeten worden beoordeeld door iemand van de expertpool…. Afspraak staat al voor volgende week.

En natuurlijk moet er dan ook even eerlijk verteld worden wat ze ervan vinden:
“T lijkt wel gehospitaliseerd”

Tja… Uit eigen onderzoek/ervaring is gebleken dat dit het beste werkt in ons gezin.
Wat ook blijkt anders zou er geen ontwikkeling bij de kinderen mogelijk zijn.
(Hoe wil je anders een huishouden runnen met 4 autisten)

Lieve hulpverleners, wilt u úw norm niet op òns gezin plakken. Wij functioneren het best op de manier zoals de zorg en begeleiding nu is geregeld, en daar is iedereen tevreden mee.

Realiteit

“Weer een schema, dat zorgt er alleen maar voor dat je dochterlief1 blijft confronteren met haar beperkingen”

Dochterlief1 wil graag leren om met haar beperkingen om te gaan, omdat ze bij haar moeder heeft gezien wat er kan gebeuren als je dat niet hebt geleerd.
Onze kinderen hebben er geen moeite mee dat ze anders zijn dan anderen, waar ze wel moeite mee hebben….

Zijn mensen die zich gedragen alsòf ze wel abnormaal zijn