Hoe langer ik erover nadenk, hoe ergerlijker ik het vind.

“Ik vind het zeer zorgelijk dat u zo met uw gezin uw avondeten eet”
“Ik vind het zeer zorgelijk dat uw zoon in het weekend geen vrienden bezoekt”
“Ik vind het zeer zorgelijk dat u geen leuke dingen met de kinderen in het weekend doet”

Joehoe gezinscoach, zwaaizwaai, zou het een idee zijn om eens te vragen waarom dit zo is…?

Hoe makkelijk is het om van de zijkant te kijken met een lijstje waarop je kunt afvinken welk gedrag binnen een gezin “zorgelijk” is.

Wat context:

We hebben een hoekbank, daar eten manlief, ik, dochterlief 1 en zoonlief met het bord op schoot, dochterlief 2 eet aan de andere kant van de kamer. Iedereen heeft een koptelefoon op en een ipad voor zn neus.

Is dit zorgelijk? Iedere hulpverlener zegt waarschijnlijk van wel…

Maar…
Er is een reden waarom we dit zo doen.

We eten vaak rond een uur of 7, om half 5 is bij ieder kind de medicatie uitgewerkt, is iedereen (zwaar) overprikkeld van de hele dag en heeft niemand meer reserves om nog ‘een beetje sociaal te doen’
Als we in deze staat met elkaar ‘gezellig’ aan tafel gaan zitten, om ‘gezellig’ met elkaar te kletsen tijdens het avondeten, zit na 10 minuten:

dochterlief 2 onder te tafel, in foetushouding met de handen over de oren, hebben dochterlief 1 en zoonlief slaande ruzie (met geen impulscontrole, weet u nog klikkerdeklik)
Zit ik verstard op mijn stoel en probeert manlief alles te sussen.

Maar dan zitten we natuurlijk wel ‘gezellig’ met zijn allen aan tafel…

De vraag is dan dus, waarom wordt met iedereen aan tafel eten zo belangrijk gevonden in de hulpverlening? Die vraag heb ik bij begeleidster neer gelegd.

“Samen eten is belangrijk omdat dat de communicatie bevorderd binnen een gezin, maar jullie communiceren al prima onderling, dus is dit voor jullie niet van belang”

Alleen hierom al zo belangrijk dat er door indicatiestellers niet alleen afgevinkt wordt van hun lijstje maar dat er door gevraagd word waaròm sommige dingen zo gedaan worden. En mi is dit een gebrek aan expertise en reflectie op eigen functioneren.

Want waarom doen wij geen leuke dingen buiten de deur in het weekend?
Simpelweg omdat manlief moet werken, dus als heel gezin gaat sowieso niet, en iedereen moet bijkomen van de hele schoolweek.

Iedere zaterdag en zondag hebben dezelfde routines en structuur door een deel van de begeleidingsplannen dan uit te voeren. Heerlijk voorspelbaar voor iedereen. En daarna genieten ze ervan om lekker in de pyjama te zitten en te genieten van de rust. Hierdoor kunnen de kinderen op maandag weer fris aan de slag op school.

Tja en zoonlief ziet zijn vrienden het hele weekend, maar dan online, waar ze samen gamen en skypen, perfect, want dat is voor hem en zijn vrienden veel minder prikkels dan bij elkaar te zitten in 1 ruimte.

Realiteit

Door psychiater, levensloopbegeleidster en begeleidster, worden we als ouders gecomplimenteerd omdat we als ouders in staat zijn om ‘wat hoort’ los te laten en te kijken naar wat de kinderen echt nodig hebben en dat gewoon te doen.

Maar volgens de gezinscoach is dat blijkbaar “zeer zorgerlijk”