Eigenlijk te zot voor woorden.

Dat onze kinderen zoveel medicatie moeten slikken om enigszins te kunnen functioneren binnen het schoolsysteem. Zonder medicatie zouden we hier 3 thuiszitters hebben.

Dat je bij psychaterlief komt met zoonlief omdat hij steeds somberder wordt, en dat de conclusie is dat dat een omgevingsprobleem is en dat we niet nog meer medicatie gaan geven. En dat ik ditzelfde gesprek ook al gehad heb over dochterlief1.

Waarom word dit geaccepteerd? Laatste cijfers zijn dat 16.000 kinderen thuiszitten. Let wel dit zijn alleen de kinderen waar de onderwijsinspectie iets vanaf weet. Want velen, net zoals mijn kinderen zijn net geen of halve thuiszitters. Met regelmaat dagen thuis blijven om te ontprikkelen met of zonder medeweten van school.

De balans tussen naar school kunnen of thuiszitten is erg fragiel, onze kinderen willen graag, ze doen hun best maar gaan daarin continue over hun grenzen heen, met als gevolg dat ze te hoog ingeschat worden, ze worden de hele tijd overvraagd. Want, gisteren konden ze het toch ook? Ja maar gisteren zijn ze daarmee zo over hun grens heen gegaan dat toen ze thuiskwamen door t lint gingen. De een door non stop te huilen, de ander sluit zich op op zijn kamer en de jongste kruipt weg. Die dag heeft zoveel energie gekost dat de voorraad van heel de week op is. En ja ze gaan de dag daarna wel naar school, maar t hoofd zit dan zo vol dat er geen ruimte meer is om te leren, ze zijn alleen maar bezig met hoe kom ik de dag door dat ik niet hier door t lint ga maar pas thuis.

Ik vraag me dan af wat voor zin het heeft.

We hebben het over “passend onderwijs” en over “leerplicht” maar wat het eigenlijk is, is “verschijningsplicht” en “onderwijs voor degene die niet lastig zijn”
Zolang je kind maar braaf alle uren op school zit en niet al te lastig is, vinden we het allang prima.

Waarom is het eigenlijk geen “leerrecht”?
Hebben onze kinderen geen recht op onderwijs omdat ze niet goed in het schoolsysteem passen? Ligt dat dan aan het onderwijssysteem of aan onze kinderen?
Waarom zo vasthouden aan de hoeveelheid aanwezigheidsuren?

Dochterlief 1 heeft vorig jaar in de brugklas meer dan een derde van de lessen gemist. Maar op het einde van het jaar stond ze wel een 8 gemiddeld.
En in het kader van “passend onderwijs” waneer wordt hier eens wat aan gedaan?

Wat voor mijn kinderen zou werken en met hun vele kinderen die vanwege autisme/overprikkeling thuiszitten:
Maak afspraken met school hoe vaak een leerling thuis blijft.
Zet vaste dagen en geef dan ook taken mee, het is niet vrijblijvend maar zorg dat je niet overvraagd.
Duidelijkheid is belangrijk, maak samen een goede planning en houd je daaraan.
En zorg dat iedereen weet wat je verwacht van elkaar.

Op deze manier kunnen ze wel naar school blijven gaan, blijven ze in een ritme en voorkom je dat ze uiteindelijk thuiszitter worden. Zorg dat scholen zich flexibeler opstellen hierin en ook de onderwijsinspectie. Maak er niet meteen een drama van, zoek naar oplossingen en denk eens buiten het doosje. En vooral ga in gesprek met de leerling zelf, die hebben vaak een heel goed idee van wat ze nodig hebben.

Realiteit
Dochterlief 2 is zo moe, dat als ze thuiskomt alleen nog maar tegen me aan kan hangen, geen ruimte meer in haar hoofd om te tekenen of lezen, ze wil alleen maar tegen me aanliggen. Ondanks alle medicatie die ze krijgt voor haar prikkelverwerking, lukt haar niet om de dag door te komen.
Teveel onduidelijkheid: het is niet voldoende om op de planning te zetten om 10 uur tekenen. Nee van 10 uur tot half 11 ga je stripfiguren tekenen op je rustige plekje en dat doe je samen met S. Omdat je van tekenen op je eigen plekje rustig wordt. Oftewel wat, waar, met wie, hoe en waarom. Dat zijn de vragen die beantwoord moeten worden voor iedere situatie wil ze zonder stress de dag doorkomen.
Teveel lawaai in de klas, te druk, geen overzicht hebben.
Te weinig voorspelbaarheid, kinderen die opeens boos zijn of opstaan.

Ik zie het moment dichter bijkomen dat we moeten gaan beslissen of dit nog goed is voor haar. Gelukkig zit ze op een school die mee wil helpen en die het zien, iedereen helpt mee en doet hun best…..

Soms moet je alleen concluderen dat dat niet meer voldoende is.