Toen ik voor het eerst voor mezelf bij psychiaterlief kwam, werd wel gevraagd of ik last had van depressieve gevoelens. En in de jaren daarvoor werd me weleens vaker gevraagd of ik depressief was. En altijd was het antwoord: “nee, hoor”

Na mijn diagnoses kreeg ik medicatie om prikkels te dempen, zodat ik wat eerder kan voorkomen dat ik echt overprikkeld raak. En wat viel na een paar weken op…. Ik had opeens weer zin om iets te ondernemen, alsof mijn hoofd opeens vrij was van watten.

Nadat ik dat verteld had was psychiaterlief zo slim om aan me te vragen wat ik dan verstond onder depressief zijn. Nou heel simpel eigenlijk.
“Als je depressief bent wil je zelfmoord plegen en aangezien ik geen zelfmoord wil plegen ben ik niet depressief”

Nadat hij was uitgelachen, legde hij geduldig uit dat een depressie niet altijd wil zeggen dat je zelfmoord wilt plegen en dat een depressie of een burnout juist vaak voorkomt bij mensen die pas als volwassenen gediagnostiseerd zijn met autisme en/of adhd. Omdat ze hun hele leven overvraagd worden en dat op een gegeven moment je lichaam zegt: “ho, tot hier en niet verder”

Juist doordat hij doorhad dat ik vaak nogal zwart wit opvattingen heb en star ben in mijn woordbetekenis. En die woordbetekenis komt behoorlijk vaak niet overeen met wat andere eronder verstaan.

Nu zie ik wat ik jaren heb gehad, in mindere of meerdere mate.
’s Ochtends niet meer je ogen open doen en willen dat je dat niet gedaan had. Zo moe zijn dat je je bed niet meer uit kan komen. En voor mij speciaal, vooral geen contact willen hebben met andere mensen, omdat sociaal moeten zijn me enorm veel energie kost. Zelfs contact met manlief en kinderen is dan erg moeilijk.

Mijn medicatie werd verder aangepast, veel gesprekken met psychaterlief en wekelijkse begeleiding thuis, zorgde ervoor dat ik een wankele balans bereikte. Het laatste halfjaar ging het steeds beter tot je op een moment komt dat je beseft dat je al een tijdje geen ‘slechte’ dag hebt gehad.

Tot de tweede week van januari….

De pgb ramp voltrekt zich ook hier, geen duidelijkheid vanuit svb.
Wel een compliment voor gemeente Helmond zij hadden wel alles netjes geregeld, de toekenningsbeschikkingen had ik op 9 jan binnen. Maar bij de svb is het één grote rotzooi, van 2 zijn de contracten goedgekeurd maar ze wachten nog op de toekenningsbeschikking van de gemeente of we wel echt recht hebben op een pgb…. En op de goedkeuring van contracten van nr 3….. Enfin je snapt het wel.

Zoonlief waarmee het niet goed gaat, dus terug naar psychiater en gesprekken op school.
Dochterlief1 met hysterische huilbuien omdat ze het sociale gedrag bij de turnlessen niet snapt…
Dus ook hier weer gesprekken.
En dochterlief2 is begonnen bij de naschoolse groeps behandeling bij kentalis en is oververmoeid en overprikkeld.

Dit betekend dat ze regelmatig één of meerdere dagen thuis zijn en laten we het zo zeggen, dan zijn ze vrij nadrukkelijk aanwezig en eisen ze veel aandacht op.

Dit zijn dingen die erbij horen in ons gezin en toch voel ik me langzaam weer afdalen. Vol hoofd, enorme onrust in mijn lijf en denken, niet in staat om na te denken en weer ‘slechte’ dagen niet één keer maar dagen achter elkaar.

Realiteit
Gelukkig heeft alle therapie er wel voor gezorgd dat ik het nu herken, daardoor kan ik er naar handelen. Alles wat geen prioriteit heeft word afgezegd. Toegeven aan meer slapen. Zorgen dat ik mijn routines strakker naleef. Honden uitlaten want bewegen geeft ruimte in je hoofd. En dingen doen waar ik blij van word. Zoals het filmpje bekijken van cava die wil spelen.
Instant humeurverbeteraar, zet vooral je geluid aan.