Zaterdagavond, na het avondeten

Manlief en dochterlief1 zitten voor hun laptop, zoonlief naast me op de bank, filmpjes kijken op de ipad met oortjes in, ik ook op de bank met ipad en hond op schoot.

Dochterlief2 loopt met haar toetje (lekker schepijs, chocolade, walnoot en mango) naar haar plekje toe. Ze wil achter manlief doorlopen en glijdt uit en valt hard achterover, ijsje door de lucht. Manlief en dochterlief1 hebben nog niet veel in de gaten, spelletje spelen met een koptelefoon op.

Ik hoor de bonk maar het gebeurd net om het hoekje dus zie ik niks. Terwijl ik opsta heeft manlief ook in de gaten dat er wat gebeurd is en vraagt aan dochterlief2 of het gaat. Geen reactie.

Op de grond zie ik een plasje liggen van de pup, met 3 bolletjes ijs erin, direct achter de stoel van manlief. Dochterlief2 staat helemaal verstard, geen contact mogelijk. Schrik, pijn, onverwacht, vies en angst, allemaal prikkels die zo hard binnenkomen dat ze dat niet meer kan verwerken.

Zo snel mogelijk uit de situatie dus.
Ik pak haar hand, trek haar naar me toe en til haar op, in dit soort situaties vindt ze het fijn als ik haar fixeer. Ik voel dat haar pyjama nat is.
Belangrijk: zeg wat je doet, terwijl je dat doet.
Dus: “ik trek nu je shirt uit”
Snel optillen en naar de bank, in de deken rollen en vasthouden.

Manlief is ook geschrokken en wordt boos op zoonlief omdat hij niks doet en niet komt helpen.

Hondlief1 is inmiddels bij dochterlief2 en mij op schoot komen liggen, fijn want daar wordt ze rustig van en kan ik even helpen met opruimen en de ruzie tussen manlief en zoonlief sussen.

Die twee lijken zoveel op elkaar dat dat regelmatig botst, alletwee hebben ze tijd nodig, om na te kunnen denken wat er gedaan moet worden. Met het verschil dat manlief het na even blokkeren wel weet en daarop kan handelen.
Zoonlief heeft geen flauw idee en de stress zorgt ervoor dat hij niet meer kan denken.

Manlief roept dat zoonlief een doekje moet halen om het schoon te maken. Dus komt zoonlief teruglopen met één klein doekje, waarop manlief natuurlijk weer boos word omdat het doekje te klein is en te weinig.
En dan de bekende woorden: “dat snap je toch wel?”
Tijd om in te grijpen.

Zoonlief naar keuken gestuurd om een stapel doekjes te halen. Tegen manlief: “haal jij eens even diep adem, zoonlief heeft precies gedaan wat je van hem gevraagd hebt en je weet dat hij niet snapt wat je bedoeld. Zeg dat zo even tegen hem.”

Manlief wil weer gaan zitten terwijl zoonlief met een stapel doekjes aan komt lopen. “Schat je kunt nog niet gaan zitten want er moet nog wat opgeruimd worden”. Ook hij neemt het letterlijk en schuift de stoel wel naar achter maar gaat niet zitten, daar wordt ik een beetje kribbig van. “Zet die stoel eens terug anders kan ik er niet bij”.
Op het moment dat ik het zeg besef ik dat ook hij precies deed wat ik zei….

Dochterlief2 zit nog steeds verstard op de bank met hondlief op schoot.

Ik loop terug naar de keuken met zoonlief op de voeten, nabijheid zoeken is bij hem altijd teken dat hij in paniek is en niet meer kan nadenken.
Zodra ik hem aankijk begint hij heel hard te huilen: “ik snapte niet wat ik moest doen en nou is papa boos op me”.

Even een hele dikke knuffel geven.
Het voelt een beetje gek dat mijn kleine jongen inmiddels groter is dan ik. Uitleg geven en reflecteren werkt bij hem gelukkig goed.
“Papa was ook heel erg geschrokken en weet dan ook niet goed wat hij moet doen, hij wordt dan eigenlijk boos op zichzelf omdat het niet lukt. Heb jij dat ook wel eens dat je boos wordt op jezelf omdat iets niet lukt?”

Er is alweer een halfuur voorbij. Dochterlief2 is een beetje tot rust gekomen door de druk van de hond op schoot en begint te huilen. Eindelijk, ik vind het altijd weer spannend als het zolang duurt voordat ik weer contact kan maken met haar. Ik ga naast haar zitten en hou haar vast. Fijn. Ik voel dat ze tegen me aankruipt dat betekent dat ze zelf ook weer contact wil.

Zoonlief zit onrustig aan de andere kant van de bank. Manlief is inmiddels ook gekalmeerd en komt sorry zeggen tegen zoonlief. Even lekker knuffelen met elkaar en uitleg geven. Je ziet ze alletwee ontspannen en de onrust bij zoonlief verdwijnt, hij kan het afsluiten.

Realiteit
Nu kan ik eindelijk aan dochterlief2 vragen of ze ergens pijn heeft, ik had al snel gekeken of er nergens bloed lag. Gelukkig nergens. In zo’n staat van verstarring (acute overprikkeling) voelt en hoort ze niks, je kunt ook niet veel doen om haar te helpen. Ik omschrijf het altijd als kortsluiting in je brein en je weet niet wanneer je hele systeem weer opnieuw opgestart wordt. Het enige wat je echt kan doen is haar uit de situatie halen en zo min mogelijk prikkels. Diepe druk helpt haar lichaam om de tactiele prikkels sneller te verwerken.

Wat ik nog steeds geweldig vind is dat hondlief1 feilloos aanvoelt wat ze moet doen bij dochterlief2.