Stil blijft dochterlief 2 voor me staan. Hoofd naar beneden, geen oogcontact en friemelend met haar handen.

“Wil je iets vragen, schat?”

Ze springt naast me op de bank en verstopt haar hoofd in mijn zij.
Ik knuffel haar even stevig en strijk door haar haren.

“Ik heb hele erge buikpijn mama” klinkt het zachtjes vanaf mijn zij, en ze kruipt nog wat dichter tegen me aan.

“Kan ik helpen?”
“Ik vind het zo spannend”
“Wat vindt je spannend?”
“Verjaardag”

Ik trek haar wat beter tegen me aan zodat ze op mijn schoot ligt.

“Nou je weet al welke cadeaus je krijgt van papa en mama, die zijn we afgelopen woensdag samen gaan uitzoeken en ze liggen al klaar op de kast. De taart heb je al samen met papa uitgezocht, wil je dat ik je nog een keer vertel wie er zaterdag komt?”

Dochterlief 2 knikt

“En ook hoe laat en welke cadeautjes ik krijg”
“Dat weet ik nog niet van iedereen, maar van opa en oma en oom krijg je geld alleen van de andere opa en oma en van tante weet ik het nog niet”

Ze wordt steeds witter

“mam, mijn buik doet zo’n pijn en ik ben misselijk”

Ik kijk nog even naar haar en roep naar manlief aan de andere kant van de kamer
“Schat ben je morgen vrij?”
“Ja, hoezo?”
Manlief komt er even bij liggen “gaat het meisje?”

“Weet je wat” zeg ik “we vieren morgen gewoon alvast je verjaardag met ons vijfjes en dan bellen we morgen iedereen om te vragen hoe laat ze zaterdag komen en welk cadeau ze meenemen. Zou dat helpen denk je?”

Ik voel haar een beetje ontspannen in mijn armen.
“Doen we het dan helemaal echt mama? Met ’s ochtends bij jullie op bed, zingen en cadeautjes uitpakken?”
“Ja hoor, dan vieren we het helemaal echt”

Er klinkt een diepe zucht en ze kruipt wat ontspannender tegen me aan, manlief legt lekker de deken over ons heen.

Realiteit
Autisme is ook een verjaardag een week vroeger vieren omdat dochterlief 2 letterlijk ziek wordt van de spanning….