Ik ben graag thuis.
Lekker op mijn plaatsje op de bank.

Thuis is alles normaal.

Gewoon drie lieve kinderen, lieve man, lieve honden….

Pas als ik mijn huis uitloop wordt ik geconfronteerd met de beperkingen in ons gezin. En zelfs na 10 jaar heb ik daar nog steeds moeite mee.
Nee niet de hele dag door, het zijn die momenten dat je er met je neus opgedrukt wordt.

Ouderavond van zoonlief in groep 8, horen dat er geruzie is tussen twee jongens om een meisje, en daarna moeten vragen wat ze met sinterklaas doen want zoonlief gelooft nog.

Samen met 9 jaar oude dochterlief 2 op het fietspad, zij op haar fiets waar ik de trappers van heb afgehaald. Loopfietsen voor haar maat hebben ze niet. Samen oefenen, evenwicht houden.
Ik lopend naast haar met één hand op het stuur en één hand in haar rug. Even lukt het haar om recht door te rollen zonder mijn steun. Dan gaat ze langzamer en valt om.
Ze is geen zeurpiet en is een echte doorzetter. Al snel zit ze weer op haar fiets. “Kom mam, nog een rondje”
In de verte komt een gezin aanfietsen, zo te zien zijn de twee kinderen die voorop, zonder zijwieltjes, fietsen nog geen vier jaar oud.
“Even aan de kant, schat” dochterlief 2 kijkt me aan met verwarring in haar ogen. Tja als je bezig bent met fietsen en kijken dan is er geen ruimte meer in je hoofd om ook nog te snappen wat ik zeg. Rustig pak ik haar stuur weer vast en het zadel. Gelukkig accepteert ze het dat ik haar naar de kant stuur. Het gezin rijdt ons voorbij….

Realiteit
Toen ik zwanger was van de oudste, nu 15 jaar geleden, hadden manlief en ik natuurlijk net zoals alle ouders het vaak over hoe het later zou zijn, als de kinderen ouder zouden zijn.
Ik weet nog dat we heel optimistisch tegen elkaar zeiden “ach, over 15 jaar kunnen we makkelijk weer wat voor onszelf doen, als de oudste 14-15 jaar is dan kan die oppassen”

Nu 15 jaar later…

Staan die 15 jaar nog steeds.