Maandagmiddag.

Ik zie je aankomen fietsen, haren wapperen in de wind, je gezicht rood van de inspanning. Mijn grote dochterlief 1, alweer in de tweede klas van het VMBO-T.
Als je binnen komt lopen zie ik de onrust en spanning in je lichaam, je schouders omhooggetrokken, hoofd een beetje naar beneden.
Zonder me aan te kijken begin je meteen met vertellen. Het was druk geweest in de klas, je had het economie huiswerk verkeerd begrepen en daar had je je de hele week druk over gemaakt of je het wel op tijd af zou krijgen. Maar goed nu hoef je tenminste de komende twee weken geen economie huiswerk te maken. Hé dat is weer een ‘helpende gedachte’, niet vergeten om het op te schrijven zodat je het kan vertellen bij je therapie.

Even zie ik haar bij die gedachte opkijken en verschijnt er een vermoeid glimlachje op haar gezicht.

Ze kijkt weer naar beneden en verteld verder, hoe ze bij de wiskundeles altijd haar vinger opsteekt als er een vraag gesteld wordt. “Dat moet toch mama als je het antwoord weet?” De leerkracht vind het niet nodig om kinderen te motiveren begrijp ik, want ze verteld verder. Dat de leerkracht tegen haar had gezegd dat ze niet iedere keer haar vinger op moet steken want ze weet toch wel dat ze het antwoord weet. Vertwijfeld kijkt mijn dochterlief 1 me aan, ze snapt er helemaal niks meer van. De schouders gaan nog wat verder omhoog en ze zakt wat verder in elkaar.

Verontwaardigd verteld ze verder dat haar huiswerkjuf van vorig jaar had gezegd dat de tweede klas een stuk moeilijker zou zijn en dat je punten dan gemiddeld een punt lager zijn. “Maar dat is helemaal niet waar mam! Want ik heb een 9,7 voor mijn wiskunde en een 8 voor mijn engels”

Dan alsof alle energie eruit loopt zakt ze nog verder in elkaar, ze zegt niks meer. Even blijft het stil. Zachtjes fluistert ze: “mam ik ben zo moe en ik heb hoofdpijn”

Eindelijk krijg ik de kans om iets te zeggen: “ga maar lekker even op je bed liggen met je knuffels, ik zie dat je heel moe bent en bijna moet huilen”

Ze kijkt me aan en dan komen de tranen…..

Realiteit
Dochterlief 1 heeft 2 uur op haar bed liggen huilen. Machteloos voel je je dan als ouder, want niks helpt. Ze zal door blijven huilen tot ze geen tranen meer heeft en wat gekalmeerd is.
Dan komt ze naar beneden, in haar badjas en haar beer vastgeklemd in haar armen, zodra ze me ziet komen de tranen weer.
Ze kruipt bij me op schoot, zachtjes fluister ik in haar oor: “moeilijk hè lieverd, kom maar lekker even knuffelen” na een kwartiertje zo te hebben gezeten valt haar oog op de vakantiebrochure die naast me ligt. “Waar gingen we ook al weer naar toe mam met kerst?”

Ze nestelt zich nog eens lekker tegen me aan, terwijl ik haar voor de twintigste keer weer vertel over de vakantie, hoe de huisjes eruit zien, dat we deze keer in een ander plaatsje zitten en dat we iedere dag uit eten gaan. Al snel gaat ze helemaal op in mijn verhaal en vraagt ze honderduit.

En ik….. Ik geniet even van het momentje dat dochterlief 1 zo lekker tegen me aanligt en zo enthousiast vragen stelt over de vakantie, wetende dat we dit gesprek nog zeker vijftig keer gaan hebben….