Ik denk wel eens dat we (de psychiatrische patiënt) een beetje te ver doorgeschoten zijn in het proberen om het stigma te doorbreken wat rust op psychische/psychiatrische ziektes.
Voor het gemak maar even het autisme en adhd gepakt als voorbeeld omdat ik daar de meeste ervaring mee heb.

Jarenlang is er de nadruk op gelegd dat er ook zoveel voordelen aan zitten als je Autisme of Adhd hebt, sommige mensen spreken zelfs van gaves, je hebt zelfs allerlei lijstjes van die voordelen die circuleren op internet.
Je zou bijna wensen dat je autistisch of adhd-er was. Want dan heb je oog voor detail, je bent creatief, je hebt altijd energie genoeg, je bent perfectionistisch…..

Geen wonder dat ‘men’ denkt dat het allemaal wel meevalt als je zo’n diagnose hebt. Laatdunkend wordt er gesproken over etiketjes, labeltjes of stickers en nu met de nieuwe jeugdwet zijn de gemeentes er vooral op gericht om te ‘ontstickeren’.
Want zo erg is het toch allemaal niet als je autisme of adhd hebt?

Logisch dat er dan ook gedacht wordt dat er niet zoveel hulp nodig is en dat een opvoedcursus genoeg is om de problemen op te lossen.
En natuurlijk ook onzin dat ze naar speciaal onderwijs gaan…
Hup, met de invoering van het passend onderwijs weer lekker terug naar de dorpsschool.

Kun je het mensen kwalijk nemen dat ze zo over ons en onze kinderen denken? Ik weet het niet, er zijn natuurlijk altijd mensen die zich niet kunnen inleven in de situatie of die het allemaal maar onzin vinden, die blijf je houden.
Maar zolang wij als (ouders van) autist en adhd-er niet praten over wat ons bezig houd en hoe ons leven er uit ziet zal er nooit iets veranderen.

Want oog voor detail hebben is makkelijk, ik kan een schilderij recht hangen zonder een waterpas. Ik kan 20 pagina’s codering doorbladeren en heb binnen no time de fout gevonden.
Maar het betekent ook dat ik niet het hele beeld zie. Dus niet automatisch oorzaak—> gevolg zie want daarvoor heb je het hele plaatje nodig.
Dat wat ik leer in de ene context niet kan generaliseren naar een andere context en als er iets veranderd in de leer context ik weer opnieuw kan beginnen.

En creatief zijn? Ja ik denk buiten het doosje omdat ik niet het hele doosje zie, dus kom ik met oplossingen en ideeën waar anderen niet zo snel opkomen.
Maar als ik eenmaal mijn gedachten daarop heb gericht kan ik het niet meer loslaten…. Want perfectionistisch zijn heeft voordelen maar het grootste nadeel is dat iets bijna nooit perfect te krijgen is…..

Gelukkig had ik zoveel energie, dat ik mezelf zo hard voorbij ben gelopen, dat ik nu al anderhalf jaar bezig ben om mezelf weer in te halen.

Realiteit
Misschien moeten wij als (ouders van) autisten, adhd-ers, gdlt-ers enzovoort maar eens wat meer praten over onze moeilijkheden en wat wij nodig hebben om mee te kunnen draaien in deze maatschappij, zodat ook wij ons steentje bij kunnen dragen.

Hoe was het ook al weer? Een betere wereld zonder stigma begint bij jezelf….

Ps ik ben benieuwd hoe jullie erover denken, voel je vrij om een reactie achter te laten.