Tegenwoordig wordt er veel gepraat over diagnoses, medicatie, de transitie van de jeugdzorg naar de gemeente en wordt er niet over- of onder gediagnostiseerd? En dat die gesprekken voornamelijk gevoerd worden door mensen die er niet dagelijks mee te maken hebben maar er wel een mening over hebben…..
En daar heb ik ook wel een mening over.

Nou mag ik van psychiaterlief er niet van uitgaan dat die mensen dan niet weten waar ze het over hebben. Als je een blindedarmontsteking hebt en geopereerd moet worden dan hoeft de chirurg niet zelf die operatie gehad te hebben om te weten wat hij moet doen, toch?

Maar ja…. Die blindendarmontsteking is na een paar weken genezen en niemand die daar een mening over heeft. Vervelend voor je? Doet het nog pijn? Kun je al werken? Zijn waarschijnlijk de enige opmerkingen of vragen die je krijgt.

Niemand zal je vragen welke medicijnen je gehad hebt voor de narcose, of welke pijnstillers na je operatie.

Niemand zal je vragen of die pijnstillers wel echt helpen.

Niemand zal vragen of je die operatie eigenlijk wel echt nodig had.

Niemand zal je vertellen dat je die ontsteking ook kan genezen met een dieet of visolie.

En niemand zal tegen je zeggen “geef hem maar een weekje met mij mee, dan heeft hij geen ontsteking meer”.

Realiteit
Niemand die tegen me zegt dat het géén opvoedprobleem is. (dan heb ik met mijn 40 jaar ook een opvoedprobleem)

Niemand die zegt “wat fijn dat de medicatie zo goed werkt”.

Niemand die zegt dat het zo fijn is dat er speciaal onderwijs bestaat.

Niemand die vraagt of je het wel red.

Niemand die aan mij vraagt hoe het met mij gaat.

Niemand die gewoon een arm om je heen slaat en er alleen maar is……. Zonder een mening